اخبار و اعلانات
آمار
| تعداد نشریات | 20 |
| تعداد شماره‌ها | 508 |
| تعداد مقالات | 4,389 |
| تعداد مشاهده مقاله | 8,220,730 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 4,215,359 |
تبارشناسی واژه «روح» در زبان های سامی با تأکید بر کاربردهای آن در قرآن کریم و عهدین | ||
| مطالعات قرآن و حدیث | ||
| مقاله 3، دوره 17، شماره 1 - شماره پیاپی 33، مهر 1402، صفحه 35-59 اصل مقاله (1.31 M) | ||
| نوع مقاله: علمی - پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.30497/qhs.2023.244270.3739 | ||
| نویسندگان | ||
| ایوب امرائی* 1؛ محمدعلی همتی2 | ||
| 1استادیار گروه علوم قرآن و حدیث دانشگاه آیت الله بروجردی(ره)، بروجرد، ایران | ||
| 2دانشیار گروه علوم قرآنی، دانشگاه علوم و معارف قرآن کریم، شیراز، ایران. | ||
| چکیده | ||
| واژهی «روح» به دلیل ارتباط با عالم غیب، امر خلقت، نزول و دریافت وحی و حقیقت وجودی انسان، یکی از کلمات مهم در قرآن کریم و روایات اسلامی به شمار میآید. وسعت کاربرد و چند معنایی کلمه «روح» در زبانهای آفروآسیایی و در کتب عهدین موجب میگردد که سیر تاریخی تطور معنایی این کلمه بررسی و با کاربرد آن در قرآن کریم مورد مقایسه قرار گیرد. در این پژوهش به روش زبانشناسی تاریخی ـ تطبیقی به بررسی ریشه این واژه در زبانهای سامی و در متون عهد عتیق و جدید پرداخته شده، مصادیق و وسعت کاربرد آن با ادبیات جاهلی و قرآنکریم مقایسه شده است. نتیجه پژوهش از سامی بودن اصل این واژه حکایت دارد چرا که در سه زبان عبری، سریانی و عربی با ساختاری تقریبا مشابه و معانی یکسان آمده است. اصل معنای این کلمه «جریان و وزیدن» است که در آن دو عنصر مهم «عامل حیات بودن» و «نشأت از یک مبدأ» نهفته بوده که با نزول قرآن کریم و سپس اتصال صفت «القُدُس» به آن، دامنهی معنایی این واژه محدود شده است. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| عهدین؛ زبان شناسی تاریخی ـ تطبیقی؛ روح القدس؛ اشعار جاهلیت. | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| Genealogy of the Word ‘Soul’ in Afro-Asian Languages with Emphasis on its Uses in the Holy Quran and Old Testaments | ||
| نویسندگان [English] | ||
| Ayyuob Amraei1؛ MohammadAli Hemati2 | ||
| 1Assistant Professor of Quran and Hadith, Ayatollah Borujerdi University, Borujerd, Iran. | ||
| 2Associate Professor, Department of Quranic Sciences, Holy Quran University of Sciences and Education, Shiraz, Iran. | ||
| چکیده [English] | ||
| The word ‘Ruh’ is repeated 21 times in the Holy Quran. The wide usage of this word in Afro-Asian languages and the Testaments doubles the need to study its genealogy. This study aimed to investigate the etymology of this word in Semitic languages and in the texts of the Old and New Testaments using a historical-adaptive linguistics method and using library-based resources. Additionally, it explored the examples and scope of their applications in Jahili literature and the Holy Quran. Results indicated that the origin of the word is Semitic since it has been used three languages, namely Hebrew, Syriac, and Arabic, having an almost similar structure and the same meanings. The underlying meaning of this word is flowing and blowing, containing two important elements: being a factor of life and originating from a source. In the Holy Bible, it is sometimes used in a real sense (life force) and mostly in a figurative sense. As we approach the era of the New Testament and the Holy Quran, the meaning range of the word has been limited and the real meanings have replaced the figurative meanings. The connection of the word ‘al-Quds’ with the word ‘Soul’ in the New Testament and the Holy Quran indicates the truth of the meaning of this word. It means that the soul is a huge creation from the Almighty God and has different levels. Also, the combination of "inflation of my soul" in the Qur'an reveals the meaning of ‘flow of life from a transcendental source’. | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| Old Testaments, Historical-comparative linguistics, The Holy Spirit, poems of Jahilit | ||
| مراجع | ||
|
قرآن کریم.
عهد عتیق، کتاب های شریعت (تورات)، (۱۳۹۳ش)، ترجمه: پیروز سیار، تهران: هرمس.
عهد عتیق، کتابهای تاریخ، (۱۳۹۷ش)، ترجمه: پیروز سیار، تهران: نشر نی.
عهد جدید بر اساس کتاب مقدس اورشلیم، (۱۳۹۷ش)، ترجمه: پیروز سیار، تهران: نشر نی.
آشتیانی، سید جعفر، (۱۳۸۹)، روح در قرآن و عهدین، (پایان نامه کارشناسی ارشد)، قم: دانشکده اصول الدین.
ابن فارس، احمد، (۱۳۹۹ق)، معجم مقاییس اللغة، بیروت: دار الفکر.
ابن منظور، محمد بن مکرم، (۱۴۱۴ق)، لسان العرب، بیروت: دار الفکر للطباعة و النشر و التوزیع.
ازهری، محمد بن احمد، (۱۴۲۱ق)، تهذیب اللغه، بیروت: دار احیاء التراث العربی.
اعشی، میمون بن قیس، (۲۰۱۰م)، دیوان شعر، تحقیق محمود ابراهیم محمد الرضوانی، دوحه: وزاره الثقافه و الفنون والتراث.
امرؤالقیس، (۱۴۲۵ق)، دیوان شعر، شرح: عبدالرحمن المصطاوی، بیروت: دار المعرفه.
جفری، آرتور، (۱۳۸۶ش)، واژگان دخیل در قرآن، تهران: انتشارات توس.
حویزی، عبد علی بن جمعه، (۱۴۱۵ق)، تفسیر نورالثقلین، قم، اسماعیلیان.
راغب اصفهانى، حسین، (۱۴۱۲ق)، مفردات الفاظ القرآن، دمشق: دار القلم.
زمخشری، محمود، (بی تا)، اساس البلاغه، بیروت: دار صادر.
سجادی زاده، سید عبدالمناف، (۱۳۹۸)، بررسی تطبیقی روح در قرآن و عهدین، تهران: نشر سنجش و دانش.
سمؤال، (۱۴۱۶ق)، دیوان شعر، محقق: واضح الصمد، بیروت: دار الجیل.
شاکر، محمدکاظم، (۱۳۷۸)، تفسیری از «روح»، پژوهشهای فلسفی کلامی، شماره2، صص ۲۱-۷.
طباطبایی، محمد حسین، (۱۳۷۴ش)، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه: سید محمد باقر موسوى همدانى، ، قم: دفتر انتشارات اسلامى جامعهى مدرسین حوزه علمیه.
طباطبایى، محمدحسین، (۱۳۷۲ش)، المیزان فى تفسیر القرآن، تهران: دارالکتب الاسلامیة.
طبرسی، فضل بن حسن، (۱۳۷۲ش)، مجمع البیان، تهران: ناصر خسرو.
طرفه بن عبد، (۱۴۲۳ق)، دیوان شعر، بیروت: دار الکتب العلمیه.
عنتره بن شداد، (۱۴۲۵ق)، دیوان شعر، بیروت: دار المعرفه.
فخر رازی، محمد بن عمر، (۱۴۲۰ق)، تفسیر کبیر (مفاتیح الغیب)، بیروت: داراحیاء التراث العربی.
فراهیدی، خلیل ابن احمد، (۱۴۰۸ق)، کتاب العین، بیروت: موسسه اعلمی للمطبوعات.
فقهی زاده، عبدالهادی؛ پهلوان، منصور؛ روحی دهکردی، مجید، (۱۳۹۱ش)، «ویژگیهای روح (موضوع آیه و یسالونک عن الروح) از دیدگاه قرآن و روایات»، پژوهشهای قرآن و حدیث، شماره ۴۵، صص ۱۴۲-۱۱۷.
فیروزآبادی، محمد بن یعقوب، (۱۴۱۵ق)، قاموس المحیط، بیروت: دارالکتب العلمیه.
کلینى، محمد بن یعقوب بن اسحاق، (۱۴۰۷ق)، الکافی، تهران: دار الکتب الإسلامیة.
مصطفوى، حسن، (۱۳۶۸ش)، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد.
مکارم شیرازی، ناصر، (۱۳۷۱ش)، تفسیر نمونه، تهران: دارالکتب الاسلامیه.
منَّا، یعقوب؛ اوجین، المطران،(1975م)، قاموس کلدانی عربی، بیروت: منشورات مرکز بابل.
نوری افشان، مهدی؛ خوشمنش، ابوالفضل، (۱۴۰۰ش)، پژوهشهای قرآن و حدیث، شماره۵۴، صص ۵۴۷-۵۲۷.
Bar Bahlule, Hassan.(1788). Lexicon Syricum ,Paris: republic typograph, Lexicon Syricum, Divid Michalis. Britanika, Encyclopedia Britanika, Inc, USA,1995. Brockelmann, Carolo,(1928). Lexicon Syricum, Halis Saxonum, Sumptibus Max Niemeyer, Emendata. Costas, louis,s.j.(2002). dictionnaire syriaqus- francais, syriac-english dictionary, Beyrouth: dar el-machreq. Klein, Ernest.(1987). A Comprehensive Etymological Dictionary of the Hebrew Language for Readers of English, Carta: The University of Haifa. Fitzmyer, Joseph A. (1979). “The Phases of the Aramaic Language,” in A Wandering Aramean: Collected Aramaic Essays (SBLMS 25; Missoula, Mont: Scholars Press, 1979. Margoliouth, MRS.(1903). A Compendius syriac of R.payne Smith, Oxford at the clarendon press. Oleary, D. L. (1923), Comparative Grammar of the Semitic Languages, London: Kegan Paul. Stanley E. Porter.(1991). The Language of the New Testament: Classic Essays Sheffield: Sheffield Academic Press, 1991. Gesenius, William.(1882). A Hebrew and English Lexicon of the Old Testament, Boston: Houghton Mifflin Harcourt. Jennings, William.(1926). Lexicon to the Syriac New Testament, oxford, at the clarendon press. Zammit. Martin R. A.(2002). Comparative Lexical Study of Qur'anic Arabi, Leiden, Brill. http://qbible.com/hebrew-old-testament https://www.dukhrana.com/peshitta | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 286 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 289 |
||