اخبار و اعلانات
آمار
| تعداد نشریات | 20 |
| تعداد شماره‌ها | 529 |
| تعداد مقالات | 4,603 |
| تعداد مشاهده مقاله | 9,805,518 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 5,521,851 |
طبیعت‌گرایی سیاسی: خوانشی از فلسفه سیاسی ابن‌سینا در پرتو آراء ارسطو | ||
| حکمت سینوی (مشکوه النور) | ||
| مقالات آماده انتشار، پذیرفته شده، انتشار آنلاین از تاریخ 21 خرداد 1404 | ||
| نوع مقاله: علمی ـ پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.30497/ap.2025.248268.1739 | ||
| نویسندگان | ||
| زهرا عموآقایی1؛ مصطفی زالی* 2 | ||
| 1دانش‌آموخته کارشناسی ارشد، گروه فلسفه، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه تهران، تهران، ایران | ||
| 2استادیار، گروه فلسفه، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه تهران، تهران، ایران | ||
| چکیده | ||
| طبیعت‌گرایی سیاسی رویکردی بنیادین در فلسفه سیاسی ارسطو است که خود را در قالب سه آموزه‌ی اصلیِ سیاسی بودن طبیعت انسان، وجود طبیعی اجتماع سیاسی و تقدم طبیعی اجتماع سیاسی بر افراد، نشان می‌دهد و بر سایر آموزه‌های سیاسی او اثرگذار است. همچنین به واسطه‌ی همین رویکرد و نسبتی که در اندیشه‌ی ارسطو میان طبیعت و غایت برقرار است، سیاست را به اخلاق و غایات اخلاقی گره می‌زند. پژوهش حاضر در پی پاسخ به این پرسش است که آیا می‌توان از اندیشه اجتماعی-سیاسی ابن‌سینا با نظر به منازعات معاصر درباره فلسفه ارسطو، تفسیری طبیعت‌گرایانه ارائه کرد و به چه معنا. به این منظور، روشن می‌شود که هرچند ابن‌سینا در سیاست خود، بطور مستقیم به سه آموزه‌ی مذکور در سیاست ارسطو اشاره نداشته است، اما با کنار هم نهادن اشارات پراکنده او و بیرون کشیدن استلزامات آن می‌توان گونه‌ای طبیعت‌گرایی سیاسی را به او نسبت داد. چراکه او نیز تشکیل اجتماع سیاسی را ناشی از نوعی اضطرار یا ضرورت عملی در انسان‌ها برای همکاری متقابل جهت رفع نیاز می‌داند و وجود اجتماع سیاسیِ دارای قانون را شرط تحصل وجود انسانی، بقای نوع او و کسب کمالات انسانی می‌داند. از این جهت، در صورتی که در تفسیر طبیعت‌گرایی ارسطو، رویکردی غایت‌انگارانه اخذ شود و پولیس یونانی، کثرتی از شهروندان دانسته شود که غایت طبیعی نوع انسان و خودبسندگی در کسب این غایت، تنها در آن محقق می‌شود و به همین معنا، اجتماع سیاسی موجودی طبیعی و مقدم بر افراد خود دانسته شود، می‌توان اندیشه سیاسی-اجتماعی ابن‌سینا را در امتداد طبیعت‌گرایی سیاسی ارسطو تفسیر کرد. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| ارسطو؛ ابن سینا؛ طبیعت؛ سیاست؛ اجتماع سیاسی؛ غایت طبیعی؛ طبیعت‌گرایی سیاسی | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| Political Naturalism: A Reading of Avicenna’s Political Philosophy in Light of Aristotle’s Views | ||
| نویسندگان [English] | ||
| Zahra Amooaghaei1؛ Mustafa Zali2 | ||
| 1MA in Philosophy, Philosophy Department, Faculty of Literature and Humanities, University of Tehran, Tehran, Iran | ||
| 2Assistant Professor, Faculty of Literature and Humanities, University of Tehran, Tehran, Iran | ||
| چکیده [English] | ||
| Political naturalism is a foundational approach in Aristotle’s political philosophy, manifested through three principal doctrines: the political nature of human beings, the natural existence of the political community, and the natural precedence of the political community over individuals. These doctrines significantly influence his other political teachings. Furthermore, due to this approach and the connection Aristotle establishes between nature and telos (purpose), politics in his thought is intrinsically linked with ethics and ethical ends. This study seeks to answer the question of whether a naturalistic interpretation of Avicenna’s socio-political thought is possible—particularly in light of contemporary debates on Aristotle’s philosophy—and in what sense. It becomes evident that although Avicenna does not explicitly reference Aristotle’s three aforementioned political doctrines, by gathering his scattered remarks and extracting their implications, one can ascribe to him a form of political naturalism. Avicenna, too, considers the formation of political society to be rooted in a kind of necessity or practical compulsion among humans for mutual cooperation in fulfilling their needs. He regards the existence of a political community governed by law as a precondition for the realization of human existence, the survival of the human species, and the attainment of human perfections. Thus, if Aristotle’s political naturalism is interpreted through a teleological lens—where the Greek polis is conceived as a plurality of citizens whose natural end (telos) as human beings is achieved only through self-sufficiency within such a community, and the political community is therefore deemed a natural entity prior to its individual members—then Avicenna’s socio-political thought can be interpreted as an extension of Aristotle’s political naturalism. | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| Aristotle, Avicenna, nature, politics, political community, natural telos, political naturalism | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 23 |
||