اخبار و اعلانات
آمار
| تعداد نشریات | 20 |
| تعداد شماره‌ها | 538 |
| تعداد مقالات | 4,679 |
| تعداد مشاهده مقاله | 10,130,312 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 5,760,039 |
تبیین حکمرانی فرهنگی جمهوری اسلامی در برنامه‌های توسعه (مطالعه موردی برنامه هفتم پیشرفت) | ||
| دین و ارتباطات (دانشگاه امام صادق/ نامه صادق) | ||
| مقالات آماده انتشار، پذیرفته شده، انتشار آنلاین از تاریخ 08 مهر 1404 | ||
| نوع مقاله: علمی-پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.30497/rc.2025.248641.2127 | ||
| نویسندگان | ||
| حامد سهرابی* 1؛ محمد هادی همایون2؛ زهرا سادات مشیر استخاره3؛ عباسعلی قیومی4 | ||
| 1دانشجوی دکتری رشته سیاستگذاری فرهنگی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد واحد تهران شمال، تهران، جمهوری اسلامی ایران. | ||
| 2استاد تمام گروه فرهنگ و تمدن، دانشکده معارف اسلامی، فرهنگ و ارتباطات دانشگاه امام صادق علیه السلام، تهران، جمهوری اسلامی ایران. | ||
| 3استادیار گروه جامعه‌شناسی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد واحد تهران شمال، تهران، جمهوری اسلامی ایران. | ||
| 4دانشیار گروه مدیریت فرهنگی و مدیریت رسانه، واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد، تهران، جمهوری اسلامی ایران. | ||
| چکیده | ||
| حکمرانی فرهنگی از طریق هماهنگی سیاست‌های دولتی، مشارکت نهادهای مدنی و بخش خصوصی، نه تنها هویت ملی را تقویت می‌کند، بلکه زیرساخت تمدنی جامعه را شکل داده و با توسعه دسترسی عادلانه به منابع فرهنگی، شکوفایی فرهنگی و انسجام اجتماعی را محقق می‌سازد. از این رو، برای حکومت‌ها به مثابه راهبردی بنیادین اهمیت ویژه‌ای دارد. با شکل گیری جمهوری اسلامی، حکمرانی فرهنگی در ایران با تأکید بر فرهنگ ایرانی- اسلامی به عنوان چارچوب هویت ملّی و تحقق بخش ارزش‌های انقلابی، دستخوش دگرگونی جدی شد. پژوهش حاضر در نظر دارد گفتمان حکمرانی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران را با بررسی اسناد فرهنگی پیش از انقلاب و برنامه‌های توسعه پس از انقلاب با محوریت برنامه هفتم پیشرفت، تبیین نماید. بدین منظور از روش تحلیل گفتمان لاکلا و موفه استفاده شد. یافته های این پژوهش نشان داد که دال مرکزی در مفصل‌بندی گفتمان حکمرانی فرهنگی جمهوری اسلامی، حکمرانی مکانیکی دینی آرمان‌گرا بوده که مشتمل بر رویکرد اسلامی انقلابی، تصدی‌گری دولتی، بخشی‌نگری و نیز رویکرد حداقلی به عنوان دال‌های شناور آن و سیاست-گرایی دولتی و قاعده‌محوری نیز وقته‌های این گفتمان می‌باشند. در مقابل، گفتمان حکمرانی فرهنگی رژیم پهلوی به عنوان دیگری (غیریت) گفتمان فرهنگی جمهوری اسلامی است. همچنین، رویکرد غرب‌گرایی، دال تهی این گفتمان می‌باشد. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| گفتمان؛ حکمرانی فرهنگی؛ تحلیل لاکلا و موفه؛ برنامه هفتم پیشرفت؛ حکمرانی مکانیکی؛ توسعه و فرهنگ | ||
| موضوعات | ||
| سیاستگذاری فرهنگ و ارتباطات | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| Explanation of Cultural Governance of the Islamic Republic of Iran in the Development Programs (Case Study: The Seventh Development Plan) | ||
| نویسندگان [English] | ||
| hamed sohrabi1؛ Mohammad Hadi Homayoun2؛ Zahra Sadat Moshir Estekhareh3؛ Abbasali Ghayoomi4 | ||
| 1Ph.D student, Cultural Policy, PhD Student in Cultural Policy, Faculty of Humanities, Islamic Azad University, North Tehran Branch, Tehran, Islamic Republic of Iran. | ||
| 2Full Professor of Culture and Civilization Department, Faculty of Islamic Studies, Culture and Communication, Imam Sadiq University (AS), Tehran, Islamic Republic of Iran. | ||
| 3Assistant Professor, Department of Sociology, Faculty of Humanities, Islamic Azad University, North Tehran Branch, Tehran, Islamic Republic of Iran. | ||
| 4Assistant Professor, Department of Cultural Management and Media Management, Science and Research Branch, Islamic Azad University, Tehran, Islamic Republic of Iran. | ||
| چکیده [English] | ||
| The cultural governance, through the coordination of state policies; the participation of civil institutions, and the private sector, not only strengthens national identity, but also shapes the civilizational infrastructure of society and, by developing equitable access to cultural resources, achieves cultural flourishing and social cohesion. Hence, it holds particular importance for governments as a fundamental strategy. With the formation of the Islamic Republic, cultural governance in Iran underwent a serious transformation, emphasizing Iranian-Islamic culture as the framework of national identity and the realization of revolutionary values. The present study aims to explain the discourse of cultural governance in the Islamic Republic of Iran by examining pre-revolutionary cultural documents and post-revolutionary development plans, focusing on the Seventh Development Plan. For this purpose, the Laclau and Mouffe’s discourse analysis method was applied. The results showed that the central signifier in articulation of the discourse of cultural governance of the Islamic Republic has been Idealistic religious mechanical governance, which included the revolutionary Islamic approach, state ownership, sectoralism, and the minimal approach as its floating signifiers, and state politicization and rule-based approaches were also the moments of this discourse. In contrast, the cultural governance discourse of the Pahlavi regime serves as the Other (otherness) of the Islamic Republic's cultural discourse. Moreover, Westernization is the empty signifier of this discourse. | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| Discourse, Cultural governance, Laclau and Mouffe analysis, Seventh Development Plan, Mechanical governance, Development and culture | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 18 |
||